Homilie 4e Paaszondag C – Roepingenzondag

Vandaag, op roepingenzondag, mocht ik voorgaan in onze abdijkerk. Tijdens deze viering sprak ik deze openingswoorden en homilie uit:

Broeders en zusters,

de Heer, de Goede Herder, heeft ons hier samengebracht om Zijn Paasmysterie te vieren door te luisteren naar zijn Woord, dat te beantwoorden met ons gebed en dank te zeggen bij de tekenen van zijn Lichaam en Bloed.

In het licht van de nieuwsberichten van de laatste tijd, maar vooral van de voorbije dagen, weten veel mensen, ook wij, ons geraakt, ja geschokt, door de realiteit dat mensen met grote verantwoordelijkheden op een onbegrijpelijke en ontoelaatbare manier in de fout zijn gegaan, ook in ons eigen land.

Ook die kwetsuren en teleurstellingen mogen wij biddend voor God brengen.

Onze dankzegging voor het goede wil geen ontkenning zijn van het kwade.

Laten we ons in en door deze viering verbonden weten met alle mensen die, dichtbij of veraf, door deze gebeurtenissen geraakt zijn, op welke manier dan ook.

[…]

Dierbare broeders en zusters,

door het doopsel hebben wij in Christus deel gekregen aan de verlossing. Zijn verrijzenis doorstraalt ook ons leven en bevrijdt ons van de drukkende last van de zonde.

Moge de besprenkeling met dit water voor ons een herinnering zijn aan het doopsel dat wij hebben ontvangen, en moge het ons in blijdschap verenigen met allen die door het doopsel zijn vernieuwd door Christus onze Heer.

lezingen:
Handelingen 13,14.43-52
Apokalyps 7,9.14b-17
Johannes 10,27-30

Homilie

Beminde broeders en zusters,

elk jaar brengt de vierde zondag van Pasen ons bij het thema van de Goede Herder, want op deze zondag wordt naar jaarlijkse gewoonte bijzonder gebeden voor roepingen tot het religieuze leven en het gewijde dienstwerk als bisschop, priester of diaken.

Meer nog dan anders heb ik me afgevraagd wat de diepe zin van deze roepingenzondag kan zijn voor onze kerkgemeenschap vandaag. Bidden om goede herders voor de kudde van de Heer, om arbeiders in zijn wijngaard… het is al een thema dat in de teksten van de evangelies zelf een rol speelt. “Vraagt aan de Heer van de oogst om arbeiders te sturen om te oogsten, want de oogst is groot, maar arbeiders zijn er weinig.”

Het is voor jonge mensen een heel prangende vraag: welke toekomst heeft mijn eigen kerkgemeenschap, wanneer er steeds minder mensen zijn die zich daarvoor met een radicaal levensengagement willen inzetten?

Maar ook omgekeerd, wanneer mensen in hun eigen leven een roeping tot het toegewijde leven ontdekken: wil ik mij met heel mijn leven verbinden aan deze kerkgemeenschap, die toch zo onvolmaakt en al te menselijk is? Zie ik het zitten om mee een gezicht te geven aan een kerk, die door schandaalstormen geteisterd, soms heel eerlijk, maar vaak ook krampachtig en ontstellend onhandig probeert voor zichzelf een houding te vinden?

Als we straks in de geloofsbelijdenis uitspreken dat we geloven in de heilige katholieke kerk, gaat het niet om een ongenaakbaar bastion van volmaakten.

Want ik weet niet hoe het met u gesteld is, maar over mezelf kan ik niet beweren dat ik volmaakt ben. De heiligheid van de Kerk is er niet omdat haar leden geen zondaars zijn. De Kerk is heilig omdat God er de mensen, ons, de zondaars, nabij wil zijn. “Heilig” betekent dat iets of iemand met God van doen heeft.

Augustinus heeft in de vierde eeuw al iets in die richting geschreven: het is niet omdat de kerk vol zondaars zit, dat ze plots niet meer de kerk van Christus is. Immers, Hij is niet gekomen om rechtvaardigen te roepen, maar zondaars.

Uit onze geloofsbelijdenis spreekt dus geen naïeve vlucht voor de –soms harde– realiteit, maar een vertrouwen dat Christus met ons meegaat. Hij is die goede Herder, die zijn kudde zelf naar de Vader leidt, naar de waterbronnen van het leven. Hij is het die ons naar de weide van gerechtigheid, vrede en troost brengt.

Een geloofsgemeenschap heeft herders nodig, die de kudde leiden, in vroomheid en gerechtigheid, met liefde en geloof. Herders horen niet thuis op voetstukken of podia. Ze moeten met hun voeten op de grond staan, desnoods tot aan hun knieën in de modder, om de kudde de goede weg te wijzen. Nederig en zachtmoedig van hart, eerlijk en bezorgd. Maar toch: deze herders blijven altijd en in de eerste plaats mensen. Blijkbaar vindt God de mens goed genoeg om hem als medewerker uit te kiezen, als dienaar van de gemeenschap.

Het gewijde dienstwerk als bisschop, priester of diaken is geen eenvoudige opdracht in onze tijd. Dat is het eigenlijk nooit geweest, maar de ontwikkelingen van de voorbije decennia hebben het ons zeker niet gemakkelijk gemaakt. Wie in deze tijd zo’n keuze durft maken, weet dat het niet gaat om aanzien of invloed, maar wil zich inzetten om, haast ondanks zichzelf, de gemeenschap op te bouwen en het evangelie te verkondigen.

Het toegewijde leven als religieus is evenmin een eenvoudige keuze, omdat ze een radicale sprong vraagt, een zelfgave die alleen maar mogelijk is met Gods genade.

Daarom roept de kerkgemeenschap, niet alleen van bovenuit, maar vooral van binnenuit, ons allemaal op om te bidden om roepingen en voor wie geroepen zijn. Zowel om nieuwe herders als voor hen die zich al aan dat leven hebben toegewijd: dat ze eerlijk en trouw volharden in hun keuze.

Maar ook voor de godgewijden en de gehuwden, want ook zij zijn op een bijzondere manier een teken van Gods liefde in de wereld, elk volgens hun eigen roeping. Laat de teleurstelling en verontwaardiging, die er terecht zijn om heel wat goede redenen, nooit de soms kwijnende vlam van de hoop en het vertrouwen uitblazen.

Het visioen van Johannes wijst ons de weg vooruit naar gerechtigheid die niet blind is voor de waarheid, naar troost die gevoelig is voor onze wonden, maar ook naar leven dat voorbij alle pijn en verdriet kan opbloeien tot in eeuwigheid. Amen.