Homilie voor Pasen 2024

Stille Zaterdag/Paaszondag 30-31 maart 2024 – Olmen/Hulsen

lezingen:
Paaswake: Genesis 1,1.26-31a/Exodus 14,15,15,1/Ezechiël 36,16-28/Romeinen 6,1-3/Marcus 16,1-7
Paaszondag: Handelingen 10,34a.37-43/Kolossenzen 3,1-4/Johannes 20,1-9

Broeders en zusters, in deze hoogheilige nacht (op deze hoogheilige dag) vieren we de verrijzenis van Christus en onze redding van de dood. In de Paaswake wordt elk jaar voorgelezen hoe God het volk Israël onder leiding van Mozes door het water van de Rode Zee leidt in de richting van het Beloofde Land. Het water staat in veel van de lezingen in de paasnacht centraal. En ook in de viering van Pasen staat de doopvont met het nieuwe gezegende doopwater centraal. Straks zullen we de beloften van ons doopsel vernieuwen. Het is het uitspreken van een hernieuwde trouw aan ons doopsel en aan God. Hiermee belijden we ons geloof, maar we bevestigen ook plechtig dat wat toen gebeurd is, ook nu in ons leven betekenis heeft en een rol mag spelen.

Door het vernieuwen van onze doopbeloften geven we God als het ware opnieuw de toestemming om door zijn heilige Geest in ons leven te heersen. Gods liefde is zo attent en tactvol, dat Hij niet zomaar grijpt wat Hij wenst, maar ons de vrijheid geeft om het aan Hem te schenken. Het is ons vrije antwoord op zijn onnoemelijk grote aanbod, waarvan we de grote consequenties hebben gezien toen onze Heer Jezus Christus aan het kruis stierf. God gaat tot het alleruiterste om zijn liefde aan ons te geven, maar Hij komt onze liefde niet opeisen. Hij zette de eerste stap, en is telkens weer bereid om die eerste stap tot verzoening te zetten.

Vandaag geven wij samen, verbonden met alle Rooms-Katholieke christenen over de hele wereld, en nog zo veel andere christenen, plechtig een antwoord aan God. Daarom nodig ik u uit om op dat moment uw bescheidenheid of mogelijk zelfs verlegenheid aan de kant te zetten en ons kerkgebouw te laten trillen door ons antwoord. Als ik u vraag: “belooft gij u te verzetten tegen het kwaad?”, laat dan de buren van deze kerk het tot in hun huiskamer horen: “Ja, dat beloof ik”. En als ik u vraag: “gelooft gij?”, antwoord dan met heel uw hart en heel uw stem: “Ja, ik geloof.”

We kunnen onze eigen overtuiging of die van elkaar niet op een weegschaal zetten. Onze vastbeslotenheid om als kinderen van God te leven, kan niet afgelezen worden op een computerschermpje in ons hoofd. Het kan wel gezien worden aan hoe wij leven, spreken en handelen.

Ook ons geloof is niet meetbaar. We hebben de verantwoordelijkheid om ons geloof te voeden, bijvoorbeeld door de viering van de sacramenten en door gebed, of door met elkaar te spreken, of door een goed boek te lezen. Maar het is ook onze plicht om ernstig na te denken en waar nodig kritisch te zijn. Onze gemeenschappelijke geloofsbelijdenis is al eeuwenlang een factor van verbinding en wederzijdse erkenning, ook tussen verschillende christelijke kerken, maar ze geeft niet het laatste woord over onze persoonlijke ontwikkeling, onze zoektocht, onze vragen en twijfels in ons geloof. Die mogen er ook zijn: wie nooit twijfelt aan het geloof, heeft eerder explosieven op zak dan een gezonde geloofsovertuiging.

Het water van het doopsel staat dus in deze nacht (op deze dag) centraal. We worden er na de hernieuwing van onze doopbeloften mee besprenkeld. Het is een heel dubbel symbool: in de Bijbel heeft water vaak de betekenis van leven en reiniging, maar tegelijk is het ook het teken van dood en vernietiging. Het zondvloedverhaal en de doortocht door de Rode Zee waren voor een groot deel van de personages erin ronduit vernietigend.

Zoals Jezus door de dood heen is gegaan en op de derde dag is verrezen, zo zijn wij door het water van de doop gegaan en opgenomen in het eeuwige leven. Dat is niet alleen iets voor de toekomst, het is al bij ons doopsel begonnen. God heeft ons al gered, Hij heeft ons al (en voorgoed) erkend als zijn geliefde kinderen.

Water heeft ook een bijzondere eigenschap, die mensen wel eens verrast, ook al weten ze het ergens al wel: water is nat. Het brengt iets in ons teweeg dat vreugde en verwondering wekt. De besprenkeling van de geloofsgemeenschap op Pasen heeft niet het doel om u drijfnat te maken, maar het spreekt wel onze zintuigen aan. Sommige priesters staan er berucht om daar kwistig mee om te springen. Ik laat het aan uw eigen waarneming en oordeel over om mij al dan niet in die categorie in te delen. Wat ik u vooral en graag toewens, is dat u op dat moment met blijdschap en dankbaarheid uw eigen doopsel in herinnering roept en God met heel uw hart dankt om dat grote geschenk: uw namen staan geschreven in de palm van zijn hand. Hij heeft zijn Zoon gezonden om ons te redden. De dood kreeg definitief niet langer het laatste woord over ons bestaan. Christus is verrezen! Zalig Pasen.