Homilie voor de 2e zondag van de veertigdagentijd B

zaterdag 24/zondag 25 februari 2024 – Olmen/Hulsen

lezingen: Genesis, 22,1-2.9a.10-13.15-18            Romeinen 8,31b-34          Marcus 9,2-10

Indien God voor ons is, wie zal dan tegen ons zijn?

Broeders en zusters, in onze opgang naar Pasen houden we elk jaar op de tweede zondag van de veertigdagentijd stil bij een tafereel dat ons blijft bevreemden, maar hopelijk ook telkens weer nieuwe hoop en moed schenkt. Weken voor we de verheerlijking van Christus vieren op Pasen, zien we hiervan al een voorproefje op de berg, waar de apostelen Petrus, Jakobus en Johannes, in een bijzonder moment Jezus’ glorie zien. Wat hun tocht naar Jeruzalem ook zal brengen, voorbij het lijden en de dood, wacht de verheerlijking en de vervulling van de Schrift.

In zijn brief aan de Romeinen beklemtoont Paulus hoe radicaal en totaal God zijn liefde aan ons heeft getoond: Hij heeft zelfs zijn eigen Zoon niet gespaard. Hij heeft niets achtergehouden of uitgespaard om tot het uiterste de prijs te betalen voor onze verzoening. God heeft alles op alles gezet om ons te redden van het kwade, ons los te maken van de aanzuigende kracht van de zonde, om ons nóg een geschenk te geven: de heilige Geest.

Als God zo voor ons is, wie zal dan tegen zijn? Al wat ons overkomt zal hoop en zegen zijn. Dat zingen we ook wel eens in het lied “God die ons heeft voorzien” (ZJ 531). Het is een hoopvolle gedachte in deze veertigdagentijd, waar we ons wat harder laten raken door het onvolmaakte in de wereld (honger, armoede, geweld, onverschilligheid) en het onvolmaakte in onszelf (ook onverschilligheid, eigenzucht, fatalisme, religieuze luiheid, wanhoop). Vertrouwen op God is immers een deugd, maar ook een gave van de heilige Geest. Als we merken dat ons vertrouwen op God maar klein is, dan kunnen deze woorden van Paulus een vitaminekuur zijn om vanuit de donkere dagen van de winter weer te groeien naar het frisse lentegroen.

Elk jaar krijgen we de veertigdagentijd cadeau om het juweel van ons geloof te reinigen en op te blinken, zodat we er op ons Paasbest bij zijn, wanneer we de kern van ons geloof vieren en beleven. Soms wil dat zeggen dat we opnieuw die kern in het midden moeten leren plaatsen. Bij veel mensen raakt dat centrum mettertijd overwoekerd door bijzaken, of gedachten die op zich wel belangrijk zijn, maar niet per se een verschil maken door ons geloof. Goede mensen vind je zowel binnen als buiten onze geloofsgemeenschap. (En u weet het zo goed als ik: ook slechte mensen vinden we, zowel binnen als buiten onze kerkgemeenschap.)

In de veertigdagentijd kijken we in ons hart en stellen we ons twee vragen: sta ik binnen of buiten die kerkgemeenschap? En: ben ik goed of slecht bezig met mijn geloof? En als je op die twee vragen telkens het tweede antwoord moet aankruisen, dan weet je: er is werk aan de winkel. Ook dat hoeft ons niet te vervullen met wanhoop: God zelf heeft in het Paasmysterie van zijn Zoon laten zien dat Hij kosten noch moeite wil sparen om ons tot bij Hem te trekken. Meer nog: zoals we bij Paulus in het achtste hoofdstuk van de brief aan de christenen van Rome lezen: als we horen bij Gods uitverkorenen, zal niets ons kunnen scheiden van de liefde van Christus.

Om deze homilie te besluiten, lees ik u de volgende 5 verzen voor uit die brief:
Wie zal ons scheiden van de liefde van Christus?
Verdrukking wellicht of nood,
vervolging, honger, naaktheid, levensgevaar of het zwaard? 
Er staat immers geschreven:
Om Uwentwil bedreigt ons de dood de gehele dag;
wij worden behandeld als slachtvee. 
Maar over dit alles zegevieren wij glansrijk,
dankzij Hem die ons heeft liefgehad. 
Ik ben ervan overtuigd, dat noch de dood noch het leven,
noch engelen noch boze geesten,
noch wat is noch wat zijn zal, en geen macht 
in den hoge of in de diepte,
noch enig wezen in het heelal ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods,
die is in Christus Jezus onze Heer. (Romeinen 8, 35-39)

Amen.