Homilie voor de 3e zondag van Pasen

Uitgesproken op zondag 4 mei 2014 in de Abdijkerk  van Averbode.

Lezingen:

Handelingen 2,14.22-28
1 Petrus 1,17-21
Lucas 24,13-35

 

“Brandde ons hart niet in ons, zoals Hij onderweg met ons sprak en ons de Schriften ontsloot?”

Broeders en zusters, met deze uitroep vatten de leerlingen die Jezus ontmoet hebben onderweg naar huis hun ervaring samen. Ze beseffen achteraf wat hen overkomen is en ontdekken hoe de Heer heel subtiel bij hen aanwezig is geweest. Pas nadat ze de Heer als een levende in hun midden hebben herkend, begrijpen ze wat er daarvoor allemaal aan de hand was. Zo is het eigenlijk ook met heel het evangelie. De evangelisten hebben het leven en de woorden van Jezus neergeschreven vanuit het perspectief van de verrijzenis. Het licht van Pasen is nodig om helder te kunnen zien wat Jezus zei en deed.

Als we goed kijken naar het verhaal, kunnen we in het Emmaüsgebeuren de oervorm van de eucharistieviering herkennen. Ook vandaag komen we samen om naar de Schrift te luisteren, om het Oude en het Nieuwe Testament vanuit het Evangelie van Jezus Christus in een nieuw licht te zien. We leren hoe die oude woorden ook voor ons vandaag een betekenis hebben, hoe ze zinvol kunnen zijn voor ons eigen leven. En we vragen aan de Heer: “Blijf bij ons”. En Hij komt bij ons, om bij ons te blijven. We herkennen Hem aan het breken van het brood, dat gebaar dat sinds het Laatste Avondmaal voor ons zo’n rijke en onuitwisbare betekenis heeft gekregen. En net zoals de leerlingen blijven we niet in ons huisje zitten, maar worden we in de kracht van de Geest naar buiten gestuurd om te verkondigen wat ons is overkomen. Die Geest is het die ons hart doet branden.

Elk van ons heeft wel een lievelingspassage uit de Bijbel, of een bepaald gebed of een ander aspect van de liturgie die haar of zijn hart doet branden. Want in elk woord en elk gebaar van deze samenkomst wil de Heer tot ons spreken. Voor de ene is dat de vreugde van de herinnering aan ons doopsel, waardoor we mogen delen in die levende dynamiek van Christus’ verrijzenis, voor anderen is het de schoonheid van de gezangen, weer anderen vinden diepe verbondenheid in de communie of voelen zich dichter bij God door de geur van de wierook. Anderen weer putten hoop uit dat kleine vlammetje bovenop de paaskaars, dat vertelt hoe zelfs de kleinste vlam van vertrouwen op God de duisternis uit ons leven kan verjagen. Of misschien is er een detail in het beeldhouwwerk of de andere kunstvoorwerpen, dat uw geloof symboliseert of wakker maakt.

Om door die zaken of woorden geraakt te kunnen worden, is het nodig dat ons hart open staat en we bereid zijn om Gods aanwezigheid te herkennen in kleine dingen. Als we van God eisen dat Hij zich alleen maar in grote, spectaculaire tekenen aan ons toont, zullen we wellicht altijd teleurgesteld worden. Niet zo zeer de gebeurtenissen zijn uitzonderlijk, maar de manier waarop wij erdoor in ons hart worden geraakt, hoe God ons door kleine tekenen wil aanraken, rakelings nabij wil zijn. Hij wil bij ons blijven, Hij laat ons niet in de steek.

Door naar Jezus te luisteren en te leren hoe Hij de profetieën en de Schriften in vervulling heeft doen komen, wordt onze blik op de wereld verbreed en verdiept.

Dan kan de Geest ons hart doen branden met een vuur dat zo hartverwarmend is, dat we het willen doorgeven naar onze medemensen.

“Brandde ons hart niet in ons?” Niet elke eucharistieviering zal met evenveel kracht dat vuur in ons aansteken. En toch: telkens weer gaat Jezus met ons op weg. Zelfs als wij van het hemelse Jeruzalem wegwandelen, gaat Hij met ons mee, luistert Hij naar onze zorgen en brengt Hij ons tot inzicht. Ook wanneer wij de reis willen onderbreken of beëindigen, wanneer we terug naar af zijn gegaan, wil Hij bij ons blijven en het brood voor ons breken. Dan kunnen we zoals David in de eerste lezing geciteerd werd, en ook in de antwoordpsalm weerklonk,  uitroepen: “Wegen ten leven hebt Gij mij doen kennen. Gij zult mij met vreugde vervullen voor uw aanschijn.”